ต้องใช้ชีวิตให้เร็วเพียงใด จึงจะได้เจอเธอ

ผมเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าการโตเป็นผู้ใหญ่คืออะไร แต่สิ่งที่ผมอยากเป็นคือคนที่ไม่ต้องอับอายเมื่อได้เจอกับอาการิอีกครั้ง ไม่ว่าเมื่อไรก็ตาม

ผมจะสัญญากับอาการิในสิ่งนี้

ผมจะรักอาการิตลอดไป

ขอให้อาการิแข็งแรงเสมอ

— 5 centimeters per second

โทโมโยะ ไปตามสิ่งที่เขาคาดหวังจากเธอเถอะ และวันหนึ่ง ขอให้ผมได้นึกย้อนมาว่า “ครั้งหนึ่ง ผมก็เคยเดทกับสาวที่เพรียบพร้อมขนาดนี้”

— Clannad Another World, Tomoyo Chapter

อย่ามองโลกในแง่ร้ายนักเลย นี่แหละคือทางที่ฉันเลือกเอง ไม่ใช่หนทางที่ใครจะกำหนดมาด้วยผลการสอบหรือใครแนะนำอะไร มันคือทางที่ฉันรักและเลือกมาด้วยตัวของฉันเอง

— Clannad Another World, Tomoyo Chapter

Clannad ~After Thoughts~

*สปอยเต็ม entry รวมทั้งสปอยมาโดมากินิดหน่อย*

เพิ่งดูไปครับ กับอนิเมะในตำนายเรื่องหนึ่ง (?) อย่าง Clannad และ Clannad ~After Story~ “ชอบ” มาก มีคนเคยถามในบอร์ดตุรกีว่าถ้าพ่อแม่อยากดูอนิเมะจะให้ดูอะไรดี.. ผมเปิด​ GOSICK ให้พ่อดูก่อน แต่ตอนนี้ว่าอยากฉาย Clannad มาก

Clannad ภาคแรกเสนอเรื่องราวปัญหาชีวิตของตัวละครแต่ละคนในลักษณะทีละคน ผมนึกถึงเกม TRAUMA น่ะครับที่เป็นเกมที่ถ้าเข้าใจมันและยอมรับมันก็โดนเลย แต่ถ้าจะเล่นแบบเกมเมอร์ทั่วไปเกมนี้ห่วยแตก

เรื่องเปิดมาด้วยการพบกันของนางิสะและโอคาซากิที่เนินเขาที่โรงเรียนตั้งอยู่ “เธอชอบโรงเรียนนี้ไหม ฉันละชอบสิ รักรักรักเลย” นางิสะเคยมีเพื่อนมากมาย แต่ซ้ำชั้นทำให้ไม่รู้จักใคร วันนั้นเองโอคาซากิทำความรู้จักกับนางิสะ ช่วยเหลือเธอมาตลอดในการจัดตั้งชมรมการแสดง แต่โอคาซากิเองก็เป็นคนไม่เอาไหน บ้านมีปัญหาที่ต้องให้นางิสะช่วยเหมือนกัน

ใน Arc แรกของเรื่องเป็นเรื่องของฟูโกะ ฟูโกะอยากให้พี่ของเธอมีความสุขในวันแต่งงานเลยชวนนักเรียนให้มางาน แต่แล้วพอใกล้ถึงวันเข้ามาทุกคนก็เริ่มลืมฟูโกะ บางคนไม่ยอมรับของขวัญจากฟูโกะอีก จนวันหนึ่งฟูโกะอยากอยู่ด้วยกันกลางดึก และฉลองก่อนแต่งงานกัน พอถึงเช้าวันต่อมา ฟูโกะก็หายไปแล้ว ไม่เหลือแม้แต่ความทรงจำ แต่เธอยังมาอวยพรให้พี่สาวเธอใช้ชีวิตคู่อย่างมีความสุข

Arc ฟูโกะผมรู้สึกว่าค่อนข้างจะเอาฮาไม่ค่อยได้อะไร แถมผมเริ่มกลัวผีฟูโกะด้วย แน่นอนอนิเมะเอาฮาแนวนี้ผมให้ได้ไม่เยอะ เรียกได้ว่าตอนนั้นบอกเลยว่าห่วยกว่า Working`!! อีก

Arc ต่อมากล่าวถึงโคโตมิ สาวสุดฉลาดในโรงเรียนแต่เข้าสังคมไม่ได้ ตอนนี้ก็ยังเอาฮา มีฟูโกะออกมาบ้าง มี running gag จนกระทั่งทั้งกลุ่มมาเจออุบัติเหตุรถยนต์ โคโตมิช๊อกหมดสติไป และขาดเรียน โอคาซากิเป็นห่วงเลยไปหาที่บ้าน และพบว่าโคโตมิเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเขานั่นเอง และโอคาซากิเป็นเพื่อนคนเดียวของโคโตมิในสมัยเด็ก แต่หลังจากเหตุการณ์เครื่องบินตกที่พรากชีวิตพ่อแม่ของเธอทำให้โคโตมิเก็บตัว จนกระทั่งวันหนึ่งเธอไปโรงเรียน และเจอกับชายแปลกหน้าที่เป็นเพื่อนของพ่อแม่เธอ ชายคนนั้นเอากระเป๋าใบหนึ่งมาให้ ข้างในนั้นเองไม่ใช่รายงานของพ่อแม่ แต่เป็นตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ของขวัญวันเกิดที่เธอเคยขอไว้ กล่องเองมีร่องรอยของการเดินทางมาข้ามโลกกว่าจะได้ และจดหมายในนั้น “ถ้าคุณเจอกล่องใบนี้ โปรดนำไปให้ลูกสาวของเรา”

Arc นี้เสนอถึงโคโตมิที่ “จม” อยู่ในอดีตที่หวนกลับมาไม่ได้อีกแล้ว ผมเคยจมกับสิ่งที่หวังไว้และไม่ได้เป็นอย่างหวัง แต่เมื่อยิ่งบีบยิ่งกอดมันเข้าเท่าไรก็ยิ่งทำให้เจ็บมากขึ้นไปเท่านั้น

Arc คนต่อมาเป็นของโทโมโยะ ว่าที่ประธานนักเรียน แต่ชื่อเสียงของเธอไม่ค่อยดี เธอจึงรวมทีมกับเพื่อนๆ กลุ่มโทโมยะลงแข่งกีฬาต่างๆ ร่วมกับทีมของโรงเรียนและได้ชัยชนะ สุดท้ายเธอก็ได้รับเลือกตามที่คาดหวัง เธอบอกโทโมยะว่า ที่เธออยากเป็นประธานนักเรียนถึงกับย้ายโรงเรียนมา เพราะเหตุการณ์ในครองครัวของเธอ ครอบครัวของเธอพ่อแม่ไม่ลงรอยกัน สุดท้ายจะหย่าร้างกันและทะเลาะเรื่องแบ่งลูกกัน แต่น้องชายของเธอไม่ได้อยากอยู่กับใครทั้งนั้น เขากระโดดน้ำและถูกส่งโรงพยาบาล หลังจากนั้นครอบครัวของเธอจึงได้คืนดีกัน และน้องชายของเธอก็อาการดีขึ้น เมื่อได้ผ่านมาเห็นต้นซากุระหน้าโรงเรียนก็อยากมาดูทุกปี โทโมโยะจึงต้องการรักษาต้นไม้เหล่านี้ต่อไป

Arc นี้แทงใจผมเลยนะครับ โทโมโยะบอกเราว่าสิ่งดีๆ เกิดขึ้นจากจุดเปลี่ยนที่ร้ายๆ ผมเองก่อนที่จะมามีสาระจริงจังกับคอมพิวเตอร์เองก็ผ่านจุดเปลี่ยนนั้นมาแล้วถึงเป็นแบบทุกวันนี้ได้ นอกจากนี้ยังทวนถึงคำพูดของแม่มาโดกะด้วย บางครั้งเราเองเป็นคนดีจนเกินไปจนแก้ไขอะไรไม่ได้ บางครั้งเราก็ต้องยอมเป็นคนไม่ดีบ้าง (และก็เกิดเหตุโยนโซลเจม)

Arc สุดท้ายเป็นของนางิสะ ในที่สุดชมรมการแสดงก็จัดตั้งได้สำเร็จ และจะต้องแสดงในงานโรงเรียน ทุกคนซ้อมกันเป็นอย่างดี เรื่องที่แสดงเป็นเรื่องที่นางิสะเขียนมาจากเรื่องที่เคยได้ยินสมัยเด็ก เธอเลยเข้าไปค้นห้องเก็บของเผื่อจะเจอหนังสือเล่าเรื่องนั้นแต่ก็ไม่พบ จนกระทั่งวันก่อนแสดง เธอเผลอชนลังในห้องนั้นล้ม และในลังนั้นเองเป็นภาพสมัยวัยหนุ่มของพ่อแม่เธอ พ่อแม่เธอเคยใช้ชีวิตอย่างที่ฝัน ได้งานที่ตัวเองรักจนไม่มีเวลาให้เธอ จนวันหนึ่งนางิสะล้มป่วยแต่ไม่มีเวลามาดู เธอหมดสติไปและมีชีวิตอยู่ได้ด้วยปาฎิหาริย์ พวกเขาจึงคิดได้และเปลี่ยนงานเป็นธุรกิจส่วนตัวเพื่อให้มีเวลาดูแลนางิสะได้ตลอด นางิสะอาศัยอยู่ในครอบครัวที่อบอุ่นตลอดนั้นมา แต่นางิสะเองก็จำไม่ได้ถึงเรื่องนั้นแต่คาใจเหมือนอยากจะขอโทษพ่อแม่แต่ไม่รู้เรื่องอะไร จนกระทั่งลังนั้นถูกเปิดออก ภาพถ่ายล้นออกมา เธอเสียใจที่ทำให้พ่อแม่ต้องพรากจากความฝันของตัวเอง เธอขึ้นแสดงในงานโรงเรียนด้วยน้ำตา จนกระทั่งพ่อของเธอมาถึงและบอกกับเธอว่าพวกเขาไม่ได้ทิ้งความฝันของตัวเองไปเลย แต่เปลี่ยนความฝันของพวกเขาให้เป็นความฝันของเธอ พวกเขารอมาตลอดถึงวันที่เธอจะมีความสุขกับสิ่งที่รัก และวันหลังจากนั้นเอง โอคาซากิสารภาพรักของเขากับนางิสะ

ผมว่า arc นี้ชัดเจนนะครับ คำพูดของพ่อนางิสะสะท้อนออกมาอย่างแจ่มแจ้งไม่ต้องแปลเลย ขณะที่พิมพ์ย่อหน้าบนผมน้ำตาคลอแล้ว (แต่… Clannad ไม่ได้จบแค่นี้ โปรดอ่านต่อไป)

Clannad มีตอนแถมและ OVA ในตอนแถมเป็นเรื่องเกี่ยวกับเดทของนางิสะที่เมย์จัดให้ ผมว่านางิสะเป็นนักแสดงได้ดีเลย ถ้ามีแฟนแบบนี้รักตายเลย

ส่วนใน OVA เป็นโลกคู่ขนานที่ไม่มีนางิสะ และโทโมยะได้พบรักกับโทโมโยะ แม้โทโมโยะจะลงสมัครประธานนักเรียนแต่ก็โดดเรียกไปรักกับโทโมยะ แต่ก็ยังได้รับเลือก (อะไรวะ -_-‘) แต่หน้าที่การงานในตำแหน่งเองมีมากมาย จนวันนึงทั้งคู่ก็ต้องบอกเลิกกันแม้ทั้งสองฝ่ายจะไม่อยาก *”ขอเถอะ ใช้ชีวิตของเธอให้คุ้มค่า ให้สักวันผมรู้สึกว่า โห ผมเคยเดตกับคนที่สมบูรณ์แบบนะ”* โทโมโยะได้ทำหน้าที่ของเธอทั้งการงานและการเรียนอย่างดี ส่วนโทโมยะก็เริ่มเป็นคนดีขึ้นเรื่อยๆ จนถึงวันจบการศึกษา โทโมยะเดินออกมาพบโทโมโยะยืนรออยู่ วันนั้นเองโทโมโยะสารภาพว่าเธอยังเฝ้ามองเขาตลอดเวลาที่ผ่านมา แม้จะไม่ได้คุยกันเลย แต่เธอยังรักเขาไม่มีเปลี่ยนแปลง โทโมยะเองบอกว่าเขาไม่คู่ควรกับเธอ เพราะเธอเป็นคนมีอนาคตควรจะเรียนต่อไป แต่โทโมโยะเองบอกว่าเธออยากอยู่กับโทโมยะ นั่นคือสิ่งที่เธอปรารถนาไม่ใช่สิ่งที่คนอื่นปรารถนา สุดท้ายแล้วโทโมยะก็ตัดสินใจเรียนต่อตามโทโมโยะไป

ผมชอบ OVA มากถึงขนาดดูแล้วซึมไปครึ่งวันเพราะมัวแต่คิดถึง มันคือเพลง[ที่ว่าง](https://blog.whs.in.th/node/828)ที่ผมเคย blog ไปนั่นเอง *”หากเคียงชิดใกล้ แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่าง เพื่อฉัน ประโยชน์ที่ใด หากรักทำร้ายตัวเอง หากเดินหน้าไป มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บด้วยกัน ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่าน ระหว่างเรา”* หากวันนั้นไม่ได้เลิกกันแล้วโทโมโยะคงต้องล้มเหลวในชีวิต แต่ในตอนจบแล้วการเคียงชิดใกล้กัน ก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดีเสมอไป ผมเองยังบอกตัวเองอยู่ว่าถ้าผมบอกรักออกไปคำเดียว คำๆ นี้ไม่ได้พูดแล้วจบแต่มันหมายถึงความรับผิดชอบที่ตามมา ผมยังรู้สึกว่าผมยังมีสิ่งอื่นที่ผมยังต้องรับผิดชอบอยู่เลยยังไม่ได้บอกออกไปสักที หวังว่าจะมีคนเข้าใจเราแบบนางิสะบ้างนะ…

Kimi dake ga sugisatta saka no tochuu ha
เนินที่เธอเคยเดินลงมาในวันนั้น
Atataka na hidamari ga ikutsu mo dekiteta
วันนี้มีแสงตะวันส่องลงมาช่างสวยงาม
Boku hitori ga koko de yasashii
ฉันคงยืนคนเดียว เปล่าเปลี่ยวคิดถึงเธอ
Atatakasa wo omoi kaeshiteru
ยังคิดถึงเสมอ เวลาที่ฉันอยู่กับเธอ
Kimi dake wo kimi dake wo
เพียงเธอเท่านั้น มีเธอเท่านั้น
Suki de itayo
ที่ฉันรักไม่สิ้นสุด
Kaze de me ga nijinde
ตาฉันพร่าด้วยสายลม
Tooku naru yo
และเธอห่างฉันไป
Itsumademo oboeteru nanimo kamo kawattemo
ฉันจะจำแม้วันคืนผ่าน กาลหมุนไปไม่มีเปลี่ยน โลกหมุนไปไม่ย้อนกลับ วันล่วงลับทุกวันคืน
Hitotsu dake hitotsu dake arifureta mono dakedo
สิ่งๆเดียวสิ่งนี้ สิ่งๆ เดียวอันนี้
Miseteyaru kagayaki ni michita sono hitotsu dake
จะหามันให้เธอ สิ่งๆ นี้ที่เลิศเลอ
Itsumademo itsumademo mamotte iku
ต่อนี้ไปนะเธอ ตลอดกาลนะเออ ฉันรักเธอตลอดไป

เพลงนี้ OP After Story ครับ เป็นภาคต่อจากภาคแรก ผมชอบท่อนแร็พ *(?)* มาก อันนี้แปลจากซับอังกฤษของ​ SS-Subs & Eclipse (อันเดียวกับในวิดีโอและเป็นอันที่ผมดูในเรื่อง) รู้สึกมันทำหัวใจอบอุ่นแต่ก็ยังไม่แน่ใจเพราะอะไร

สำหรับภาคแรกคะแนนอยู่ที่ 10/10 ครับ ถ้าให้นับคือดีกว่ามาโดกะด้วยซ้ำแต่ผมเตะมาโดกะลงไปชนกับ Ano Hana ไม่ได้ (และมาโดกะก็ได้ 10/10 ถ้าวัดแบบสัมบูรณ์ แต่สัมพัทธ์กับ Clannad แล้วน้อยกว่า) ผมโดนความหลังวัยเด็กเข้าแทรกตอนฉากการแสดงของนางิสะจนอดซึ้งไปเลย

—————–

มาถึงภาค After Story ครับ ในส่วนแรกเป็นตัวละครรองจากภาคแรก ผมบอกเลยว่าไม่ควรมีมาก ไม่สนุก ไม่ contribute และทำผมต้องให้ 9 (ตัดออกเอา 10 ไปเลย — เหตุผลเดียวกับ Ano Hana)

Arc แรกในพาร์ทแรกเป็นเรื่องของเมย์กับซุโนะฮาร่า เมย์เป็นห่วงพี่ชายที่ไม่เอาไหนว่าจบไปจะทำอะไร เธอเลยมาอยู่ในเมืองนี้ ซานาเอะ ซุโนะฮาร่าเลยตัดสินใจว่าจะหาแฟน หรือคนแสดงเป็นแฟนมาเดทกันให้น้องสาวได้สบายใจ เมย์เองก็ไม่ค่อยเชื่อเลยยอมแกล้งเป็นแฟนกับโทโมยะ และเมย์ก็ไปขอร้องชมรมฟุตบอลให้รับพี่กลับเข้าทีม แต่ชมรมเองไม่ยอมแม้เมย์จะยอมทำตามคำเรียกร้องของชมรม จนเมย์ถูกแกล้งและซุโนะฮาร่าก็มาช่วยเมย์

มีหลายๆ เรื่องนะครับที่แสดงถึงความสัมพันธ์พี่น้อง แม้แต่ Mayo Chiki! ก็มี ยิ่งดูแล้วผมรู้สึกว่าเป็นพี่ที่แย่มาก แต่มักจะลืมนึกถึงความสัมพันธ์พี่น้องใน Oreimo มากกว่าที่น้องไม่ยอมคุยอะไรเลย

Arc ต่อมาของพี่คุมหอชาย กล่าวถึงในอดีตเคยมีเด็กผู้ชายมายืนรอให้พรพี่เค้าตลอด (Kyubei?) แต่ไปๆ มาๆ กลายเป็นแฟนกันไปได้ จนเค้าลืมว่ามาให้พร ส่วนเพื่อนของเธอก็เคยพาเขาไปส่งบ้าน และพบว่าเด็กชายคนนั้นตัวจริงตายไปแล้ว (คนเห็นผีแบบฟูโกะอีกแล้วสิ) สุดท้ายแล้วพรที่พี่เค้าขอคือขอให้ได้อยู่กับเด็กชายตลอดไป และเด็กชายก็ได้หายไปในงานเทศกาลวันนั้น มาถึงปัจจุบันพี่เค้าก็เลี้ยงแมวตัวหนึ่ง ซึ่งแมวนี้เองก็คือเด็กคนนั้นนั่นเอง

Arc นี้ผมไม่ชอบครับ เหมือนจะอธิบาย mechanic ในเรื่อง แต่ผมว่าไม่จำเป็น

Arc ถัดไปเป็นของเจ๊ยูคิสาวห้องอ้างอิงที่เป็นที่เคารพของแก๊งอันธพาล พี่ของเธอเองก็เป็นหัวหน้าแก๊งที่ส่งเข้าโรงพยาบาล แต่ซุโนฮาร่าดันไปเล่นซนบอกเขาไปทั่วว่าแกเป็นพี่ของเจ๊ยูคิจนทำให้สองแก๊งเข้ามาปะทะกันแบบ 1-1 แต่ดันเกิดเหตุไม่คาดฝันทำให้โทโมยะต้องลงไปชกกันเอง จนทั้งสองฝ่ายเกือบจะเข้ามาตะลุมบอนกัน พี่ของเจ๊ยูคิก็โผล่มาพร้อมผ้าพันแผลเต็มหน้า และวิ่งเข้าไปชก แต่เมื่อโดนชกก็พบว่าคนนั้นคือเจ๊ยูคินั่นเอง เจ๊ยูคิบอกว่าที่จริงแล้วพี่ของเธอได้ตายไปนานแล้วแต่ต้องปิดไว้เพื่อความอยู่รอดของแก๊ง และพี่ของเธอหวังว่าในเมืองนี้จะมีแต่ความสงบ เป็นอันยุติการต่อสู้ในเมืองนี้ไป

Arc นี้ก็เฉยๆ นะครับ มันย้ำว่ากว่าจะรู้ตัว เราก็ได้เสียสิ่งสำคัญไปแล้ว

ถัดไปเป็นเนื้อเรื่องหลักแล้วครับ (เย้!) ในตอนนี้เพื่อนๆ โทโมยะเองตัดสินใจกันว่าจบไปแล้วใครจะทำอะไรกันต่อ (โทโมโยะเป็นรุ่นน้องคนเดียวในกลุ่ม) แต่คุยๆ อยู่นางิสะก็กลับมาล้มป่วยอีกครั้ง และทำให้เธอมีเวลาเรียนไม่ครบต้องซ้ำชั้นเป็นปีที่สอง ขณะที่เพื่อนๆ จบออกไปแล้ว โอคาซากิย้ายออกไปอพาร์ตเมนต์และทำงานเป็นช่างไฟ ขณะที่นางิสะเองก็มาช่วยดูแลโอคาซากิทุกๆ วันเช้าเย็น ส่วนนางิสะเองก็ต้องใช้ชีวิตในโรงเรียนอย่างโดดเดียวไป ชมรมการแสดงก็ถูกยุบ

โทโมยะเองก็มีงานล้นตัว จนความสัมพันธ์กับนางิสะก็ห่างเหิน ยูกิเสะเพื่อนร่วมงานเลยเล่าอดีตให้เขาฟังว่าสมัยก่อนเขาเป็นนักร้องชื่อดัง มีแฟนคลับบอกว่าเพลงของเขาให้กำลังใจต่อไป แต่ต่อมามีแฟนเพลงเสียชีวิตเพราะไม่ได้ฟังเพลงของเขาอีก เขาติดยาและออกจากวงการไปแม้สัญญากับแฟนแล้วว่าสักวันเขาจะเป็นนักร้องเพลงมืออาชีพ

ผมชอบตอนนี้นะครับ ตอนนี้ถามเราว่า เรามีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร ยูกิเสะเคยมีชีวิตอยู่เพียงเพื่อร้องเพลงเป็นกำลังใจให้คนอื่นๆ ใช้ชีวิตต่อไป (มีโฆษณาประกันชีวิตเคยบอกเราว่า ชีวิตที่มีคุณค่า คือชีวิตที่ให้ตัวเองมีคุณค่า และทำให้คนอื่นมีคุณค่า) ผมเองในวันที่มืดมนก็เคยถามตัวเองแบบนี้ ครั้งแรกผมบอกว่าผมยังต้องอยู่เพื่อรักษาโค้ดที่ผมเขียนไว้ เพราะโค้ดเองก็เหมือนลูกของเรานั่นแหละครับ เป็น brainchild แต่ครั้งต่อมาที่ผมถามตัวเองคำถามนี้ คำตอบมันคือ “ยังไม่ได้บอกรักสาวฯ เลย” (งานหลังจากนั้นผมเลยใส่ชื่อสาวฯ ไว้ เช่นใน OvzCP เพราะถ้าไม่มีเธอก็คงไม่มีผลงานชิ้นนั้นๆ เกิดขึ้นมาได้เลย)

ต่อมาโทโมยะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการในบริษัทใหม่ แต่ต่อมาพ่อของเขาก่ออาชญากรรมทำให้เขาไม่ได้รับเลือกตำแหน่งนั้น เขาโมโหฟิวส์ขาดจากที่พ่อไม่ยอมขอโทษอะไรเลย นางิสะห้ามโอคาซากิไว้ และจังหวะนั้นเองโอคาซากิขอแต่งงาน นางิสะรับด้วยความยินดี แต่พ่อเธอบอกเลยว่าจะยอมฟังคำขอก็ต่อเมื่อตีเบสบอลได้ และโอคาซากิก็ซ้อม ซ้อม ซ้อม จนกระทั่งตีลูกถูกและขอแต่งงาน แน่นอนพ่อของเธอก็ให้ “ถ้าเธอทำนางิสะเสียใจละฉันจะไปลากนางิสะกลับมา” “เธอนี่มันอยากเป็นผู้ใหญ่จริงๆ” สิ้นปีนั้นนางิสะอายุครบ 20 แต่ก็กลับล้มป่วย แต่โชคดีที่ไม่ต้องซ้ำชั้นอีก เธอพลาดงานจบการศึกษา โทโมยะจึงเรียกเพื่อนๆ ของเธอมารวมกันอีกครั้ง และจัดงานฉลองวันจบให้เธอเป็นพิเศษ หลังจากนั้นทั้งคู่ก็แต่งงานกัน

ต่อมานางิสะท้อง และเธออยากคลอดที่บ้าน แต่อาการป่วยของเธอไม่อำนวยให้ สุดท้ายเธอยอมจะคลอดที่โรงพยาบาล จนถึงวันนั้นแล้วอาการหนาวเหน็บ เธอคลอดลูกได้แต่ก็ตายไป โอคาซากิเสียใจปล่อยลูกอูชิโอะอยู่กับพ่อแม่นางิสะจนห้าปีต่อมาที่ไปเที่ยวด้วยกัน เธอได้ซื้อของระหว่างไปเที่ยว แต่ทำหาย เธอไม่ยอมจะหาให้เจอเพราะเป็นของชิ้นแรกจากพ่อ โอคาซากิจึงรู้สึกได้ว่าเขาทำผิดไปขนาดไหน จากนั้นก็จึงอยู่ด้วยกันกับลูก แต่ลูกก็ล้มป่วยแบบนางิสะอีก คำขอของเธอคือ อยากไปเที่ยวอีกแม้จะป่วย ท่ามกลางอากาศหนาว อูชิโอะตายระหว่างเดินทางนั้นเอง และโอคาซากิหมดสติไป หลังจากนั้นแล้วอูชิโอะได้ไปเกิดในโลกใหม่และสะสมแสงที่ทำให้คำขอเป็นจริง จนกระทั่งทำให้คำขอของโอคาซากิเป็นจริงได้ เขาหวังว่าที่ต้นเนินของโรงเรียนวันนั้น เขาไม่ได้คุยกับนางิสะ ไม่ได้เป็นแฟนกัน นางิสะจะได้ไม่ต้องตาย แต่สุดท้ายแล้วย้อนเวลาไปเขาก็เข้าไปคุยกับนางิสะ นางิสะบอกว่าขออย่าเสียใจเลยที่ได้มาเจอกัน และก็ย้อนเวลากลับมาอีกครั้งที่การทำคลอด นางิสะรอดชีวิตจากคำขอที่แท้จริงของโทโมยะ และทั้งพ่อแม่ลูกก็มีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข

เพลงปิดท้ายเนื้อเรื่องนี้เป็นเพลงที่บีบน้ำตาได้ดีมากครับ สำหรับอาฟเตอร์สตอรี่ในท่อนหลังผมเริ่มเข้าใจหัวอกพ่อแม่มือใหม่มากขึ้นและได้คะแนน 10/10 ไปเช่นกัน *แต่*เพราะท่อนแรกทำให้คะแนนรวมของอาฟเตอร์อยู่ที่ 9/10 เท่ากับ Ano Hana เรื่องในแนวเดียวกัน (แต่ผมไม่ยักร้องไห้ถ้าดูซ้ำ ตอนนี้ผมฟังเพลงนี่มาสักสิบรอบละ)

ฝ่ามือน้อยๆ
Tooku de tooku de yureteru inaho no umi
ไกลออกไป ข้าวออกรวงปลิวไสว
Ho wo age ho wo age mezashita omoide heto
ล่องเรือไป ล่องไปสู่ที่ซึ่งความทรงจำของเรา นั้นคงอยู่
Bokura ha kyou made no kanashii koto zenbu oboeteruka wasuretaka
เราจะจำภาพที่เรามีกันในวันนี้ หรือแม้อาจจะลืม ปล่อยมันทิ้งไป
Chiisana te nimo itsukaraka bokura oikoshiteku tsuyosa
ในมือเล็กๆ อันหนึ่ง จงได้เข็มแข็งและก้าวผ่าน จากพวกเราไป
Ureta budou no shita naiteta hi kara aruita
วันและคืนได้ผ่าน วันที่เธอเศร้าและร้องไห้ ใต้ร่มเงาไม้
Chiisana te demo hanarete mo bokura ha kono michi yukunda
และเมื่อมือน้อยต้องจาก แต่เรายังต้องอยู่ ในเส้นทางของพวกเรา
Itsuka kuru hi ha ichiban no omoide wo shimatte
เราจะเฝ้ารอวันหนึ่ง วันที่เราจะต้องจดจำอีก แสนนานชั่วกัลปกัลย์
Kisetsu ha utsuri mou tsumetai kaze ga
ฤดูกาล หมุนเวียนไป สายลมพัดปลิว
Tsutsumarete nemure ano hana no uta no nake de
ฟังเพลง ฤดูใบไม้ผลิ จับใจ พาเคลิ้มไปจนหลับไหล
Chiisana te nimo itsukaraka bokura oikoshiteku tsuyosa
และมือเล็กๆ อันหนึ่ง จงได้เข็มแข็งและก้าวผ่าน จากพวกเราไป
Nureta hoho niha doredake no egao ga utsutta
แก้มใสๆ อันหนึ่ง เลอะไปด้วยน้ำตา แต่อาบด้วยรอยยิ้ม
Chiisana te demo hanarete mo bokura ha kono michi yukunda
และเมื่อมือน้อยต้องจาก แต่เรายังต้องอยู่ ในเส้นทางของพวกเรา
Soshite kuru hi ha bokura mo omoide wo shimatta
หากเมื่อวันนั้นมาถึง จะจดจำไว้ไม่ลืมเลือน ตราบชั่วชีวา
Chiisana te demo itsuno hika bokura oikoshite yukunda
สักวันมือน้อยๆ อันหนึ่ง เติบโตและแข็งแกร่ง และจากเราไป
Yagate kuru hi ha atarashii kisetsu wo hiraita
วันๆ นั้นวันหนึ่ง เป็นการเริ่มต้นฤดูกาลใหม่ที่แจ่มใส

ขนาดนั่งแปลยังจะร้องไห้.. นั่นสินะ มือน้อยๆ เติบโต ต้องผ่าน และก็ต้องจากเราไป แต่ในวันนั้น วันหนึ่ง เป็นฤดูกาลใหม่ที่แจ่มใส

ตอนผมเข้าเรียนวันแรก พ่อแม่คงอาจจะอยากเห็นวันมือมือน้อยต้องจากอยู่แล้วก็ได้…