365

เพิ่งเคยฟัง 365 วันกับเครื่องบินกระดาษ ในฉบับภาษาญี่ปุ่น ซึ่งรู้สึกว่ามันฟังแล้ว make sense กว่าภาษาไทยเยอะ ที่เข้าทำนองแต่ก็จับเนื้อหาไม่ได้เท่าไร

ฟังเวอร์ชั่นนี้แล้วก็น้ำตาร่วง…

ชีวิตคนเราก็เหมือนเครื่องบินกระดาษ
ฝากความหวังแล้วบินออกไป
ฝ่าแรงลมเท่าที่กำลังจะมี

เรื่องนึงที่ไม่เคยตอบได้ในชีวิตคือเรามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง

มันแปลกดีว่าความคาดหวังของเราแทบทุกอย่างไม่ประสบความสำเร็จเลย แต่ความสำเร็จหลายๆ อย่างในชีวิตกลับมาจากเรื่องที่ทำไปแบบไม่ได้คาดหวังอะไรเลย

ก็เพราะชีวิต “เหมือนเครื่องบินกระดาษ” นี่แหละ โยนมันออกไปด้วยความหวัง ที่เหลือก็อยู่ที่ว่าแรงลมมันจะพาไปที่ไหน

เรากำหนดอะไรไม่ได้หรอก….

แทนที่จะแข่งเรื่องระยะทาง
บินไปอย่างไร
บินไปถึงที่ไหน
นั่นเป็นสิ่งสำคัญยิ่งกว่า

อีกอย่างหนึ่งที่เข้าใจผิดมาตลอดคือความสามารถจะพาเราไปไกล

ซึ่งก็ไม่ใช่สักเท่าไร เราว่ามีคนอีกมากที่มีความสามารถแต่แรงลมก็พาเค้าไปได้ไม่เยอะ

อย่างที่บอก ใส่ความหวังเข้าไปแล้วโยนมันออกไป จะไปถึงที่ไหนเรากำหนดไม่ได้หรอก

เอาเลย ปล่อยไปตามใจต้องการ
365 วัน

ฟังจบแล้วยังถามตัวเองอยู่ว่าเครื่องบินเราจะไปจอดที่ไหน

…อีก 10 ปี

…20 ปี

…30 ปี

เราจะไปอยู่ตรงไหนกัน

มันจะเป็นที่ๆ เราฝันไว้วันนี้หรือเปล่า

มันจะเป็นที่ๆ เราอยากอยู่หรือเปล่า

ตอนนี้คงได้แต่บอกว่า “จงบินไป ลองบินไป”