เพิ่งเคยฟัง 365 วันกับเครื่องบินกระดาษ ในฉบับภาษาญี่ปุ่น ซึ่งรู้สึกว่ามันฟังแล้ว make sense กว่าภาษาไทยเยอะ ที่เข้าทำนองแต่ก็จับเนื้อหาไม่ได้เท่าไร
ฟังเวอร์ชั่นนี้แล้วก็น้ำตาร่วง…
ชีวิตคนเราก็เหมือนเครื่องบินกระดาษ
ฝากความหวังแล้วบินออกไป
ฝ่าแรงลมเท่าที่กำลังจะมี
เรื่องนึงที่ไม่เคยตอบได้ในชีวิตคือเรามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง
มันแปลกดีว่าความคาดหวังของเราแทบทุกอย่างไม่ประสบความสำเร็จเลย แต่ความสำเร็จหลายๆ อย่างในชีวิตกลับมาจากเรื่องที่ทำไปแบบไม่ได้คาดหวังอะไรเลย
ก็เพราะชีวิต “เหมือนเครื่องบินกระดาษ” นี่แหละ โยนมันออกไปด้วยความหวัง ที่เหลือก็อยู่ที่ว่าแรงลมมันจะพาไปที่ไหน
เรากำหนดอะไรไม่ได้หรอก….
แทนที่จะแข่งเรื่องระยะทาง
บินไปอย่างไร
บินไปถึงที่ไหน
นั่นเป็นสิ่งสำคัญยิ่งกว่า
อีกอย่างหนึ่งที่เข้าใจผิดมาตลอดคือความสามารถจะพาเราไปไกล
ซึ่งก็ไม่ใช่สักเท่าไร เราว่ามีคนอีกมากที่มีความสามารถแต่แรงลมก็พาเค้าไปได้ไม่เยอะ
อย่างที่บอก ใส่ความหวังเข้าไปแล้วโยนมันออกไป จะไปถึงที่ไหนเรากำหนดไม่ได้หรอก
เอาเลย ปล่อยไปตามใจต้องการ
365 วัน
ฟังจบแล้วยังถามตัวเองอยู่ว่าเครื่องบินเราจะไปจอดที่ไหน
…อีก 10 ปี
…20 ปี
…30 ปี
เราจะไปอยู่ตรงไหนกัน
มันจะเป็นที่ๆ เราฝันไว้วันนี้หรือเปล่า
มันจะเป็นที่ๆ เราอยากอยู่หรือเปล่า
ตอนนี้คงได้แต่บอกว่า “จงบินไป ลองบินไป”